Θεραπεία σε δόσεις: 11η δόση (ή αλλιώς, για μια ζωή άξια των αξιών μας!)

Όλοι μας γνωρίζουμε το τι θέλουμε να είμαστε στην ζωή αν και αρκετά συχνά προσπαθούμε να το κρύψουμε από τον εαυτό μας προκειμένου να μην γινόμαστε ευάλωτοι.

Η σκέψη μας συχνά πάει στο ότι αν νοιαζόμαστε για κάποιον ή για κάτι υπάρχει η πιθανότητα να πληγωθούμε. Τείνουμε να σκεφτόμαστε ότι αν πραγματικά παίρνουμε το «ρίσκο» να αγαπήσουμε κάποιον αφήνουμε τον εαυτό μας ανοιχτό στην πιθανότητα της απόρριψης, της απιστίας, της απουσίας.

Έτσι μερικές φορές αποφασίζουμε συνειδητά ή μη να ακολουθήσουμε στην ζωή μας το εξής ρητό: «Αν δεν νοιάζομαι τότε δεν πρόκειται να πληγωθώ». Αυτός τώρα είναι ο τρόπος που κρατάμε σε απόσταση το τι πραγματικά εκτιμούμε και το τι πραγματικά θα θέλαμε να κάνουμε στην ζωή μας και δυστυχώς αυτό δημιουργεί ακόμα μεγαλύτερα προβλήματα.

Το να μην νοιαζόμαστε μας δημιουργεί μεγαλύτερα προβλήματα από αυτά που προέρχονται από το να νοιαζόμαστε, να φροντίζουμε και να προσπαθούμε. Ιδιαίτερα στην σημερινή οικονομική κρίση που πολλούς από εμάς τους έχει αφήσει άπραγους είναι πολύ προτιμότερο για την ψυχική μας υγεία το βγούμε και να προσφέρουμε τις υπηρεσίες και την φροντίδα μας έστω και εθελοντικά από το να βουλιάζουμε στην παθητικότητα και την αδιαφορία που μας προσφέρει το καθιστικό και η τηλεόραση μας!  

Η σύγχρονη αύξηση των αυτοκτονιών έχει πολύ να κάνει με μια τέτοια διαδικασία. Δεν είναι η ζωντάνια, η ένταση και τα κατά καιρούς χτυπήματα που μπορεί να δεχτούμε αλλά η ανιαρή, ερημική και χωρίς νόημα ζωή αυτό που πραγματικά μας πληγώνει.

Το ερώτημα που έχουμε να αντιμετωπίσουμε λοιπόν όλοι μας είναι το εάν είμαστε πρόθυμοι να βιώσουμε όλα αυτά τα συναισθήματα που μας ταλαιπωρούν (π.χ. άγχος, αβεβαιότητα, κτλ) και να κινηθούμε, παρόλα αυτά, προς την κατεύθυνση των προσωπικών μας αξιών και πιστεύω στην ζωή μας.

Αυτή η ερώτηση απαιτεί ένα «ναι» ή ένα «όχι». Απαντώντας «ναι» σημαίνει ότι δεσμευόμαστε σε μια συγκεκριμένη πορεία και αλλάζουμε στην πραγματικότητα την συμπεριφορά μας. Λίγο αργότερα, ίσως κάποια λεπτά αργότερα, η ζωή θα μας θέσει το ίδιο ερώτημα. Και μετά ξανά και ξανά.

Και κάθε φορά θα πρέπει να επιλέγουμε πως θα το απαντούμε. Ας κοιτάξουμε όμως η απάντηση μας να είναι ένα «ναι» ή ένα «όχι» γιατί έτσι δηλώνουμε την προθυμία μας όπως ανέφερα και σε προηγούμενο άρθρο (ή όπως ο Νίτσε το έθεσε 'ένα ναί ή ένα όχι, μία ευθεία).

Ας αφήσουμε λοιπόν τα «ναι αλλά…», «όχι αν…» και άλλα τέτοια γιατί αυτά δηλώνουν ότι είμαστε μόνο κατά το ήμισυ πρόθυμοι! Το ερώτημα που θέτουμε στον εαυτό μας είναι: Είμαστε πρόθυμοι να αποδεχτούμε οποιαδήποτε ενόχληση (π.χ. άγχος, πόνο, θλίψη κτλ) και να δεσμευτούμε σε μια πορεία που θα αλλάξει την ζωή μας προς την κατεύθυνση που δείχνουν οι αξίες μας και τα θέλω μας στην ζωή;

Απαντώντας ναι σε αυτό το ερώτημα δεν σημαίνει ότι η ζωή μας θα γίνει ξαφνικά εύκολη και ωραία αλλά είναι εγγυημένο ότι θα γίνει πιο ζωντανή. Την εναλλακτική την έχουμε ήδη βιώσει και γνωρίζουμε ήδη πολύ καλά το κόστος του να θυσιάζουμε την ζωή μας προκειμένου να κοντρολάρουμε τον συναισθηματικό μας πόνο.

Ξέρουμε ήδη, με άλλα λόγια, τι σημαίνει να ζούμε περιορισμένοι στο να παλεύουμε με τις σκέψεις, τα συναισθήματα, τις μνήμες, και τα σωματικά μας συμπτώματα σε μια ζωή που έχει χάσει το νόημα και την ζωτικότητα της.

Γνωρίζουμε ήδη το κόστος του να είμαστε εγκλωβισμένοι στο μυαλό μας και να πληρώνουμε κάτι τέτοιο με την ζωτικότητα μας. Περισσότερα όμως σχετικά με τον ρόλο των αξιών στην ζωή μας και το πώς μπορούμε να ζούμε την ζωή μας με βάση αυτές την επόμενη Πέμπτη. Μέχρι τότε έχετε κατά νου το ακόλουθο ρητό: « Θέλω να είμαι ζωντανός μέχρι που να πεθάνω»!

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Πατρίδα της Κομοτηνής στις 14 Ιουλίου 2011.