Άγχος γονέων σε δόσεις: 3η δόση (ή αλλιώς, παιδιά κατά παραγγελία και άλλα τερατουργήματα!)

Πολλοί γονείς θα προτιμούσαν να υπήρχε μια κάποια συνταγή που θα εξασφάλιζε την ανάπτυξη ενός ευτυχισμένου και επιτυχημένου παιδιού. Θα θέλαμε όμως στην πραγματικότητα να ήμασταν σε θέση να προσδιορίσουμε τα χαρακτηριστικά των παιδιών μας εκ των προτέρων χάνοντας έτσι την χαρά των απρόσμενων ‘δώρων’ και ‘εκπλήξεων’ που κάθε παιδί φέρνει μαζί του σε αυτόν τον κόσμο;

Φαίνεται να απεχθανόμαστε την ιδέα της ανθρώπινης κλωνοποίησης και την υπόσχεση που μας προσφέρει ότι οι γονείς θα μπορούν να σχεδιάζουν τα παιδία τους με βάση την γενετική μηχανική. Αλλά ας αναλογιστούμε για λίγο κατά πόσο διαφορετική είναι αυτή η ιδέα από την φαντασία ορισμένων γωνιών ότι μπορούν να ‘σχεδιάσουν’ τα παιδιά τους με βάση την διαπαιδαγώγηση που τους δίνουν! Εκεί που θα ήθελα να καταλήξω είναι ότι όσο πιο ρεαλιστές είναι οι γονείς τόσο λιγότερο θα αγχώνονται για την ανατροφή των παιδιών τους.

Οι γονείς μπορούν να χαίρονται τον χρόνο που περνούν με τα παιδιά τους παρά να προσπαθούν συνεχώς να τα προσφέρουν πνευματικά ερεθίσματα, να τα κοινωνικοποιούν και να βελτιώνουν τον χαρακτήρα τους! Μπορούν να τα διαβάζουν ιστοριούλες για την ευχαρίστηση που έχει να τα προσφέρει κάτι τέτοιο και όχι γιατί είναι καλό για τις συνάψεις των εγκεφαλικών τους κυττάρων.

Μερικοί γονείς ωστόσο τείνουν να παρερμηνεύουν τέτοιου είδους προτάσεις και σπεύδουν να αναρωτηθούν αν αυτό που προτείνετε είναι ότι δεν παίζουν κανένα ρόλο στην ανατροφή των παιδιών τους. Το σίγουρο είναι ότι παίζουν για τους ακόλουθους λόγους:

Πρώτον, οι γονείς έχουν τεράστια δύναμη πάνω στα παιδιά τους η οποία μπορεί να επηρεάσει σε μεγάλο βαθμό την ευτυχία τους. Η ανατροφή των παιδιών είναι πάνω από όλα μια ηθική ευθύνη. Δεν είναι σωστό ένας γονιός να χτυπάει, να ταπεινώνει, και να παραμελεί τα παιδιά του επειδή αυτά είναι γενικά πολύ άσχημα πράγματα για ένα μεγάλο και δυνατό άνθρωπο να τα κάνει σε ένα μικρό και απροστάτευτο συνάνθρωπό του! Όπως είπε και η JudithHarris‘μπορεί να μην κρατάμε το αύριο των παιδιών μας στα χέρια μας αλλά σίγουρα κρατάμε το παρόν τους και έχουμε την δύναμη να κάνουμε το σήμερα τους πολύ δυστυχισμένο’.

Δεύτερον, πάνω από όλα οι γονείς και το παιδί έχουν μια ανθρώπινη σχέση. Όπως ποτέ κανένας δεν αναλογίζεται εάν παίζει ρόλο το πώς συμπεριφέρεται στην σύζυγο ή στον σύζυγο του το ίδιο ισχύει και στην σχέση με το παιδί. Οι σύζυγοι είναι καλοί ο ένας προς τον άλλο (ή τουλάχιστον θα έπρεπε) όχι επειδή θέλει ο ένας να αλλάξει ή να διαμορφώσει την προσωπικότητα του άλλου κατά τον τρόπο που επιθυμεί αλλά επειδή θέλουν να δημιουργήσουν μια βαθιά και ικανοποιητική σχέση.

Φανταστείτε λοιπόν ότι κάποιος σας λέει ότι είναι αδύνατο να αλλάξετε την προσωπικότητα του/της συζύγου σας και εσείς να ανταποκρίνεστε ως εξής ‘Η σκέψη ότι όλη αυτή η αγάπη που του/της δίνω δεν μετράει σε τίποτα μου είναι αδιανόητη’. Το ίδιο συμβαίνει και στην σχέση γονιών και παιδιών: η συμπεριφορά του ενός προς τον άλλον έχει συνέπειες για την ποιότητα της σχέσης τους αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι ο ένας προσπαθεί να αλλάξει ή να διαμορφώσει την προσωπικότητα του άλλου.

Στην πορεία της ζωής η ισορροπία της δύναμης μετατοπίζεται και τα παιδιά, κουβαλώντας τις μνήμες από το πώς τα συμπεριφέρθηκαν, αρχίζουν να έχουν μεγαλύτερη δύναμη ως προς τους γονείς τους. Έτσι λοιπόν οι γονείς να θυμούνται αυτό: Να είστε καλοί προς τα παιδιά σας όταν είναι μικρά έτσι ώστε να είναι και αυτά καλά προς σε σας όταν γεράσετε! Γεγονός είναι όμως ότι συχνά ξεχνάμε αυτές τις απλές αλήθειες και βλέπουμε τα παιδιά μας σαν κομμάτια πλαστελίνης που περιμένουν να τα πλάσουμε και όχι ως συντρόφους σε μια ανθρώπινη σχέση.      

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Πατρίδα της Κομοτηνής στις 3  Φεβρουαρίου 2011