• By-the-LakeFacebook-Profile-Timeline-Cover.jpg
  • child-girl-lying-on-plank-cute-looks-golden-hair-facebook-cover.jpg`
  • nature_facebook_covers.jpg
  • watermarked_cover.png

Ψυχική υγεία σε δόσεις: 6η δόση (ή αλλιώς, φεμινισμός τώρα!)

 

 

Για να δούμε τι άλλο χαρακτηρίζει τους ψυχικά πολύ υγιής σε σύγκριση με τον ‘μέσο όρο’. Ο ‘μέσος άνθρωπος’ λοιπόν έχει αυτό που ονομάζουμε ‘καλούς τρόπους’ και μια σχετικά ‘καλή θέληση’ αλλά κάτω από αυτό βρίσκεται μια χαρακτηριστική ‘επιφύλαξη’. Σε σύγκριση με τους πολύ υγιής, οι οποίοι έχουν όλη αυτήν την φιλική διάθεση και καλή θέληση σε αφθονία, ο ‘μέσος άνθρωπος’ νιώθει ότι δεν θέλει να δώσει αρκετά σε περίπτωση που διαπιστώσει ότι δεν έχει αρκετά για τον εαυτό του.

Είναι με άλλα λόγια ‘επιφυλακτικός’ και αυτό που τον απασχολεί πρώτιστα είναι εάν λαμβάνει τόσα όσα προσφέρει. Όσον αφορά τις σχέσεις τώρα αυτό που κάνει ο ‘μέσος άνθρωπος’ είναι ότι κρατάει μια απόσταση προκειμένου να διατηρήσει τα όρια του με αποτέλεσμα να απομακρύνεται συναισθηματικά από τον σύντροφο του. Το βρίσκει δύσκολο να είναι ευαίσθητος και να προσπαθεί να καταλάβει τα συναισθήματα των άλλων. Έτσι βρίσκει την πραγματική συναισθηματική επαφή λίγο επίφοβη.

Αυτός είναι και ο λόγος που στα ‘μέσα ζευγάρια’ υπάρχει ένας έντονος διαχωρισμός ανάμεσα στα δύο φύλα. Πολύ συχνά δεν υπάρχει αρκετή κατανόηση και ευχαρίστηση του αντίθετου φύλου εκτός πιθανόν από το ‘κρεβάτι’. Και ακόμη και εκεί η γυναίκα συνήθως θα παραπονιέται ότι ο άνδρας ενδιαφέρεται μόνο για το σωματικό μέρος του πράγματος και ότι δεν συμμετέχει συναισθηματικά σε αυτό ενώ ο άνδρας θα παραπονιέται με την σειρά του ότι η γυναίκα ενδιαφέρεται κυρίως για τα χάδια και ότι δεν ‘αφήνεται’ στο σωματικό κομμάτι.

Επειδή τώρα η σεξουαλική ικανοποίηση είναι ένα τόσο δυνατό συναίσθημα ο ‘μέσος ‘άνθρωπος’ τείνει να το κρατά απομονωμένο και μακριά από τρυφερότητα και άλλες εκδηλώσεις αγάπης και ευχαρίστησης. Ως αποτέλεσμα άνδρες και γυναίκες νιώθουν συχνά ότι είναι από διαφορετικούς πλανήτες και αισθάνονται ελαφρώς απογοητευμένοι με την σχέση τους. Αυτό που συχνά παρατηρείται είναι ότι οι γυναίκες νιώθουν περισσότερο απογοητευμένες σε σχέση με τους άνδρες όσον αφορά αυτά τα ζητήματα.

Γιατί συμβαίνει αυτό όμως; Ο λόγος είναι οτι η σχέση μεταξύ άνδρα και γυναίκας τείνει να είναι ‘παραδοσιακή’, άνιση, αντί να είναι ισότιμη όπως συμβαίνει στις πολύ υγιής οικογένειες. Η γυναίκα έχει κοινωνικά ‘προγραμματιστεί’ να είναι ‘από κάτω’ και ο άνδρας ‘από πάνω’. Έτσι ο άνδρας περνάει καλά ενώ η γυναίκα υπομένει συχνά μια άδικη μεταχείριση.

Αν υπάρχει μια τέτοιου είδους κακής σχέσης ανάμεσα στο ζευγάρι είναι επόμενο ότι δεν θα είναι σε θέση να διατηρήσουν μια ενιαία στάση απέναντι στα παιδιά τους και έτσι προβλήματα μπορεί να αρχίσουν να δημιουργούνται και όσον αφορά τα ίδια τα παιδιά. Το άλλο που μπορεί να συμβεί είναι ότι όταν η σχέση των συζύγων δεν είναι ικανοποιητική μπορεί ένας από τους συζύγους να αναζητήσει την συναισθηματική κατανόηση και εγγύτητα που δεν μπορεί να πάρει από τον/την σύζυγο σε ένα από τα παιδιά τους.

Αυτό θα δημιουργήσει μεγάλη ανισορροπία στην οικογένεια και θα επιβαρύνει το παιδί το οποίο εξαναγκάζεται να μπεί σε αυτόν τον ρόλο. Όσον αφορά τώρα τον/την σύζυγο που με αυτόν τον τρόπο ‘μένει απ΄ έξω’ ενδέχεται να αναζητήσει μια σχέση εκτός γάμου η οποία και αυτή φυσικά βάζει σε κίνδυνο τον γάμο και την οικογενειακή σταθερότητα.

Οι οικογένειες λοιπόν στο μέσο επίπεδο ψυχικής υγείας συχνά δεν αισθάνονται πολύ ασφαλής όσον αφορά την ικανοποίηση των αναγκών τους ούτε φροντίζουν για τις δικές τους ανάγκες όταν χρειάζεται. Έτσι υπάρχει μια ισχυρή τάση να θέλουν να ελέγχουν τον σύντροφό τους και να τον κρατούν εξαρτημένο έτσι ώστε να μην υπάρχει κίνδυνος να φύγει. Μέγα σφάλμα βέβαια!

Πως το κάνουν τώρα αυτό; Συνήθως και οι δύο θα προσπαθούν να μην δείχνουν ότι μπορούν να λειτουργήσουν καλά μόνοι τους από φόβο μήπως και με αυτόν τον τρόπο ενθαρρύνουν τον σύντροφο τους να γίνει πιο ανεξάρτητος επίσης. Στο τέλος ο κίνδυνος είναι ότι και οι δύο αρχίζουν να πιστεύουν ότι δεν μπορούν να λειτουργήσουν χωρίς το άλλον και γίνονται ολοένα και περισσότερο εξαρτημένοι.

Σε αυτό το επίπεδο λοιπόν η αγάπη καταλήγει να σημαίνει ότι χρειάζομαι κάποιον τόσο πολύ που δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου να ζει χωρίς αυτόν. Τώρα μπορούμε βέβαια να αναλογιστούμε ότι ο φεμινισμός έχει κάνει την γυναίκα ποιο ανεξάρτητη αλλά κατά πόσο αυτό αύξησε την υγεία των σχέσεων;

Όπου οι γυναίκες έχουν γίνει πραγματικά ανεξάρτητες – αντί να υιοθετούν μια αντιδραστική στάση η οποία είναι και αυτή σημάδι υποτέλειας και εξάρτησης – η εντύπωση μου είναι ότι οι σχέσεις έχουν γίνει πραγματικά πιο υγιείς. Κάτι τέτοιο δημιουργεί μια πολύ πιο πλούσια σχέση με την προϋπόθεση όμως ότι και οι δυο γίνονται πιο ανεξάρτητοι. Το πρόβλημα είναι ότι συχνά η ανεξαρτητοποίηση της γυναίκας συχνά αποκαλύπτει την εξάρτηση του άνδρα από αυτήν την οποία όμως ο άνδρας δεν θέλει να την παραδεχτεί και συχνά την αρνείται.

Αν ο άνδρας μπορεί να αναγνωρίσει αυτό και γίνει και αυτός με την σειρά του ανεξάρτητος η σχέση θα πάει από το καλό στο καλύτερο. Δυστυχώς πολλοί άνδρες δεν το κάνουν αυτό και αντίθετα προσπαθούν είτε να αντισταθούν είτε να εμποδίσουν την ανάπτυξη της γυναίκας τους ή ακόμη αρνούνται να λάβουν μέρος και αποχωρούν και γίνονται παθητικοί και υποτακτικοί οι ίδιοι! Όλα αυτά καταλήγουν στην χειροτέρευση της σχέσης και τελικά στο διαζύγιο.      

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Πατρίδα της Κομοτηνής στις 14 Απριλίου 2011